|
||||||||||||||||
If you don't sign then....
Bezoekersteller
|
De geschiedenis.
Westernrijden.
De
uitdrukking westernrijden doet vele mensen direct denken aan cowboys, rodeo's
en westernfilms. Hoewel westernrijden nauw verbonden is met het werk van
cowboys kun je het paardrijden zoals je dat ziet in westernfilms of op rodeo's
nauwelijks vergelijken met de manier van paardrijden in westernstijl. Zelfs de
gedachten dat de westernrijstijl in Noord-Amerika zou zijn 'uitgevonden',
berust op een denkfout, want de westernrijstijl is eigenlijk niets anders dan
een variant op een oud thema.
'.....er
was eens.' Xenophon.
Vermoedelijk
één van de eerste western trainers was de Griekse cavalerieofficier Xenophon,
die leefde rond 400 voor Christus. Hij trainde
zijn paarden zo, dat ze met hooguit één hand gereden konden worden, waardoor
hij zijn andere hand kon gebruiken voor zijn wapenuitrusting.
Deze rijstijl bracht hem in veel veldslagen de overwinning, omdat zijn
cavalerie het grote voordeel
van snelle wendbare soldaat/paard combinaties had, in een tijd waarin zijn
vijanden allemaal uitsluitend met zware strijdwagens op het slagveld
verschenen.
De
Arabieren.
Vele
jaren later gebruikten de Arabieren dezelfde rijtechnieken in hun veldslagen
tegen de Europese Kruisvaarders. Hoewel deze laatsten veel beter bewapend
waren, hadden ze nagenoeg geen kans tegen de zeer wendbare en snelle Arabische
lichte cavalerie op hun Arabische Volbloed paarden, die vaak met losse handen
werden gereden door gebruik te maken van 'lichaamsgewicht'. Met de
gedeeltelijke verovering van Spanje door de Moren, kwam deze (Arabische)
rijstijl naar Spanje, hetgeen resulteerde in de fameuze Spaanse school. De
Rejoneador (Stierenvechter te paard) is in feite de grootvader van de
Noord-Amerikaanse cowboys.
Cowboys.
Helaas
is er nauwelijks enige overeenkomst tussen de 'filmhelden' en hun echte
voorbeelden.
.....al
schietend achter de Indianen aan en kaartend in de saloon met een cowgirl op
schoot.
Ja,
ja. Het
echte cowboyleven was heel anders en heel erg zwaar. Zo zwaar, dat de meeste
cowboys de 50 jarige leeftijd niet haalden; gebroken armen en benen waren aan
de orde van de dag en een goed paard was goud waard. Niet alleen moest je in
alle omstandigheden op je paard kunnen vertrouwen, maar de paarden moesten ook
goed getraind zijn om o.a. met één hand (vaak losse handen) te worden
bereden. Het vangen van een koe zonder je handen te gebruiken is een mission
imposible. Zodoende werd de rijstijl overgenomen, die door de Conquistadores
naar Noord-Amerika was geëxporteerd.
Vaquero's.
Een
bijna onbekend feit is, dat de meeste cowboys geen blanken waren, maar mannen
van Spaans/Indiaanse afkomst, vaak zelfs nog met een flinke scheut Afrikaans
bloed. Nog vandaag de dag hebben de meeste cowboys in het zuiden van de USA
deze afstamming. Vele noemen zichzelf Vaquero's om daarmee hun afkomst en hun
levensstijl aan te geven. Hun relatie met paarden ligt diep verankerd in
eeuwen oude tradities en trainingsmethoden. Een voorbeeld daarvan is de
markering van de paarden in training: door de manen van het paard in bepaalde
patronen te knippen, weet een Vaquero van ieder paard het niveau van de
training, de te gebruiken tuigage, bit en sporen.
Native Americans.
Native
Americans is de officiële en meer eervolle benaming voor de Indianen van
(Noord-) Amerika. Een volk dat een ongekende bijdrage
heeft geleverd aan het westernrijden, iets dat echter door vele blanke
Amerikanen niet zal worden toegegeven. De reden daartoe moet gezocht worden in
de enorme verschillen in cultuur en vooral mentaliteit tussen Indianen en
blanken. Dit zeker op gebieden als commercie, levensfilosofie en omgang met EN
respect voor de natuur. Het gaat te ver om deze verschillen uit te diepen,
maar één ding
is zeker, er waren geen betere ruiters dan de 'Native Americans' van de wilde
plains (Idaho, North- & South-Dakota).
Voor
1600 had geen Indiaan ooit een paard gezien en bij de eerste contacten met
paarden dachten ze zelfs dat het grote honden waren. Sommige stammen dachten
in het begin dat de Spaanse Conquistadores, in hun glimmende wapenuitrustingen
en hun paard één wezen vormden. Maar de Indianen leerden snel. En hun
respect voor en inzicht in alles wat met de natuur te maken had, gaf ze al
snel een grote voorsprong op de blanken, die ver van de natuur af stonden (en
nog altijd staan).
De
Indianen begrepen al snel dat een paard niet alleen een vluchtdier en een
kuddedier is, maar ook een bijzondere vorm van communicatie bezit, waarmee het
anders 'praten' is dan met 'jagers', zoals de hond EN de mens. Geloof gerust
dat dingen als paardenfluisteraar en natural horsemanship voor Indianen al
vele honderden jaren terug de normaalste zaak van de wereld waren. Het
resultaat: binnen 50 jaar na hun kennismaking met paarden waren de meeste
Indianen niet alleen betere ruiters maar ook betere trainers en fokkers en
reden ze derhalve de best getrainde en snelste paarden, in situaties waarin
geen blanke zich zou wagen. Want naast een op hol geslagen kudde Bizons,
zonder zadel, met losse handen en met pijl en boog jagen, is niet niks. Eén
foutje (overigens een zeldzaamheid) en het was gebeurd.
Nadat
de grote Indianenstammen uit hun oorspronkelijke territoria waren verdreven en
in reservaten waren verbannen, was het rijden op paarden voor de Indianen
lange tijd verboden. En toen in het begin 20e eeuw de status van het paard van
werkdier in plezierdier veranderde, ging deze trend bijna geheel aan de
Indianen voorbij. Hierdoor kwam alles wat in de USA ook maar iets met
paarden te maken had geheel onder controle van de blanken. Dat neemt niet weg
dat de ware kenner van westernpaarden in de USA een door Indianen getraind
paard als het beste paard zal waarderen wat je kunt rijden. Want nog heden ten
dagen vind je de beste paardentrainers van Noord Amerika onder de Native
Americans of halfbroers zoals de Vaquero's. Een door Indianen getraind paard
was en is nog altijd moeilijk te koop. Omdat commercie, marketing en hebzucht
voor vele Indianen nog heden ten dagen onbekende begrippen zijn en de liefde
voor de natuur nog altijd voorop staat, zullen deze trainers hun paarden
alleen maar verkopen aan bekenden, waarvan ze zeker weten dat hun 'kind der
wind' 'eervol' zal worden behandeld.
|